Μια χελώνα
ξεκουράζονταν στην άκρη ενός ποταμού
και δίπλα της πήγε και κάθισε μια αράχνη.
Η αράχνη λέει στη χελώνα 'πιστεύεις ότι
σύντομα θα ξεκινήσεις να περάσεις το
ποτάμι'?
Η χελώνα απαντά
''Ναι μάλλον θα κολυμπήσω μέχρι την άλλη
πλευρά'' και η αράχνη της λέει ''μπορώ να
έρθω μαζί σου γιατί δεν ξέρω να κολυμπάω''?
Η χελώνα απαντά
''Είσαι με τα καλά σου ?? αν σε αφήσω στην
πλάτη μου και ξεκινήσω να κολυμπώ το
πιθανότερο είναι ότι θα με τσιμπήσεις
και αν το κάνεις εγώ θα πεθάνω''
Η αράχνη τότε
της απαντάει ''Αυτό που λες είναι γελοίο.
Για σκέψου το πάλι. Εαν βρεθούμε στη
μέση του ποταμού ,δεν θα σε τσιμπήσω
γιατί αν σε τσιμπήσω το πιθανότερο είναι
να πνιγώ και γω μαζί σου.''
Η χελώνα το
σκέφτεται και πάλι και λέει ''Εντάξει
θα σε πάρω μαζί μου''.
Η χελώνα αρχίζει
να κολυμπά έχοντας στην πλάτη της την
αράχνη , όμως όταν φτάνει στο μέσο της
διαδρομής συμβαίνει το μοιραίο. Η αράχνη
τσιμπάει τη χελώνα και τότε αρχίζουν
και οι δυο να βουλιάζουν.
Η χελώνα γυρίζει
στην αράχνη και τη ρωτάει ''γιατί??''
Η αράχνη της
απαντά είναι στη φύση μου!!
Μπορεί οι άνθρωποι
να μην είναι αράχνες αλλά είναι στη φύση
τους να φέρονται με τον ίδιο τρόπο.
Προσαρμόζονται
πάντοτε σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν
φυσικό για τους εαυτούς τους.
