ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ

Είχα παει για τρέξιμο αρχή της άνοιξης στην περιοχή βρυσάκι στον Άγιο Στέφανο , οταν το βλέμμα μου έπεφτε συνέχεια πάνω στις ανθισμένες αμυγδαλιες. Το κρύο είχε ήδη αρχίσει να υποχωρεί και μια διάχυτη αίσθηση ανανέωσης έρεε στο χώρο . Σκέφτηκα πως ήταν ένα ακόμη σημάδι ερχομού της άνοιξης. Με μια δεύτερη σκέψη αναρωτήθηκα αν ήταν όντως ένα σημάδι , μια ένδειξη ή μια απόδειξη για την καινούρια εποχή που ερχόταν. Δεν το είχα παρατηρήσει στο παρελθόν τόσο έντονα όπως πιθανώς κάποιος άλλος άνθρωπος. Όποιος όμως το παρατηρεί χρόνια θα μπορούσε να υποθέσει οτι η άνοιξη έρχεται επειδή ανθίζουν οι αμυγδαλιές. Η αιτία ερχομού της άνοιξης είναι οι αμυγδαλιές που ανθίζουν! Τραβηγμένο ίσως αλλά με το ίδιο σκεπτικό κάποτε οι άνθρωποι πίστευαν οτι η ελονοσία οφείλοταν στον υγρό αέρα της νύκτας. Αργότερα η αιτία αυτή αποδόθηκε στα κουνούπια που ήταν πάρα πολλά σε τόπους υγρούς και ιδιαίτερα κατα τη διάρκεια της νυχτας. Έτσι εξηγούσαν το λόγο για τον οποίο η ελονοσία παρατηρούνταν περισσότερο σε υγρούς τόπους . Όχι όμως το γιατί δεν υπήρχε ελονοσία σε όλες τις υγρές περιοχές γεμάτες κουνούπια. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για την άνοιξη που δήλωνε παρούσα ακόμη και σε περιοχές χωρίς αμυγδαλιές. Έχουμε δηλαδη απλή χρονική σύνδεση και όχι αιτιακή σύνδεση όπως αρχικά είχε διαφανεί. Πιστεύω κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα όνειρα που βλέπουμε. Οι ονειρικές καταστάσεις σίγουρα αφήνουν κάποιο αποτύπωμα άλλες φορές αιτιακά συνδεδεμένο με την πραγματικότητα και άλλες φορές απλά συνδεδεμένο χωρίς προφανή σύνδεση αιτίου αποτελέσματος. Εδώ και πάνω απο 4 χρόνια καταγράφω όλες τις ονειρικές παραστάσεις και προσπαθώ να τις αναλύω με παράλληλη καταγραφή όλων των πραγματικών γεγονότων που βιώνω. Ίσως να κυνηγάω μια 'μάγισσα' και ταυτόχρονα να της λέω που να κρυφτεί και ποτε να παρουσιαστεί, ίσως όμως να υπάρχει και αιτιακή σύνδεση η 'μάγισσα' να μην φαίνεται αλλά τα μαγικά της να είναι εμφανή στην καθημερινότητα μας και απλά να περιμένουν να τα ανακαλύψουμε.

Η ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ Η ΑΡΑΧΝΗ

Μια χελώνα ξεκουράζονταν στην άκρη ενός ποταμού και δίπλα της πήγε και κάθισε μια αράχνη. Η αράχνη λέει στη χελώνα 'πιστεύεις ότι σύντομα θα ξεκινήσεις να περάσεις το ποτάμι'?

Η χελώνα απαντά ''Ναι μάλλον θα κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά'' και η αράχνη της λέει ''μπορώ να έρθω μαζί σου γιατί δεν ξέρω να κολυμπάω''?

Η χελώνα απαντά ''Είσαι με τα καλά σου ?? αν σε αφήσω στην πλάτη μου και ξεκινήσω να κολυμπώ το πιθανότερο είναι ότι θα με τσιμπήσεις και αν το κάνεις εγώ θα πεθάνω''

Η αράχνη τότε της απαντάει ''Αυτό που λες είναι γελοίο. Για σκέψου το πάλι. Εαν βρεθούμε στη μέση του ποταμού ,δεν θα σε τσιμπήσω γιατί αν σε τσιμπήσω το πιθανότερο είναι να πνιγώ και γω μαζί σου.''

Η χελώνα το σκέφτεται και πάλι και λέει ''Εντάξει θα σε πάρω μαζί μου''.

Η χελώνα αρχίζει να κολυμπά έχοντας στην πλάτη της την αράχνη , όμως όταν φτάνει στο μέσο της διαδρομής συμβαίνει το μοιραίο. Η αράχνη τσιμπάει τη χελώνα και τότε αρχίζουν και οι δυο να βουλιάζουν.

Η χελώνα γυρίζει στην αράχνη και τη ρωτάει ''γιατί??''

Η αράχνη της απαντά είναι στη φύση μου!!

Μπορεί οι άνθρωποι να μην είναι αράχνες αλλά είναι στη φύση τους να φέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Προσαρμόζονται πάντοτε σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν φυσικό για τους εαυτούς τους.

ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ 'ΔΡΟΜΟΥΣ'

Πριν μερικες μέρες πήγα μια βόλτα στο σπατατζίκι. Μια περιοχή ανάμεσα στη λίμνη του Μαραθώνα και τον Άγιο Στέφανο. Εκεί που περπατούσα βλέπω μια γραμμή στο χωματόδρομο να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο τοπίο. Στην αρχή μου φάνηκε σαν γραμμή που αφήνει η ροή του βρόχινου νερού.

Πλησίασα να δω τι είναι και προς έκπληξή μου διέκρινα πολλά μυρμήγκια να ακολουθούν τη συγκεκριμένη διαδρομή και κυριολεκτικά να τη χαράζουν στο έδαφος. Είδα επίσης να μεταφέρουν τους σπόρους που μάζευαν προς μια κατεύθυνση , να τους αποθέτουν σε ένα μέρος δίπλα από τη φωλιά τους (αποθήκη) και από εκεί άλλα μυρμήγκια (εργάτες) να τους μεταφέρουν στη φωλιά.

Η οργανωμένη συμπεριφορά της αποικίας τους σαν να μου έστελνε ένα μήνυμα , κάνοντας με να διακρίνω ίχνη 'ανώτερης' νοημοσύνης , κρυμμένα στη συνεργασία ενός συνόλου από λιγότερο ανεπτυγμένες μορφές ζωής (το κάθε μυρμήγκι ξεχωριστά ). Προφανώς ο σχεδιασμός της φωλιάς ,η μεταφορά και η αποθήκευση της τροφής δεν μπορεί να ήταν το προκαθορισμένο σχέδιο ενός συγκεκριμένου μυρμηγκιού. Η περίπτωση της βασίλισσας αποκλείεται καθ'ότι εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο αναπαραγωγικούς σκοπούς.

Αυτό που τότε μου ήρθε σαν συνειρμικά σκέψη , είναι πως κάτι αντίστοιχο ίσως συμβαίνει και με το σώμα μας. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από πολλά κύτταρα τα οποία σχηματίζουν ιστούς (όργανα) με διαφοροποιημένες λειτουργίες. Υπάρχουν κύτταρα που σχηματίζουν το συκώτι , τα νεφρά ή τον εγκέφαλο μας. Καθένα από αυτά εκτελεί μια συγκεκριμένη λειτουργία , αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει και δεν μπορεί να έχει επίγνωση του ολικού σχεδίου (λειτουργίας του οργανισμού) ή του σχεδίου λειτουργίας των υπολοίπων ομάδων των κυττάρων μας (ιστών και οργάνων) . Δεν μπορεί ένα κύτταρο από το συκώτι μας να γνωρίζει πως και γιατί λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο τα κύτταρα των ματιών μας.

Δεν είναι δηλαδή κανένα κύτταρο προικισμένο με συλλογικό πνεύμα προτού το ίδιο αρχίσει να λειτουργεί συλλογικά και επομένως δεν χρειάζεται να απαιτήσουμε και καμία ύπαρξη πνεύματος ως κινητήρια δύναμη ενός οργανισμού.

Η ζωή γενικότερα είναι ολιστικό φαινόμενο .Αν κάποιος μπορεί να διακρίνει τα ίχνη της και δεν τα προσπεράσει βιαστικά ,τότε η λάμψη από τα μηνύματα που θα λάβει ίσως φωτίσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του σε αυτό που ονομάζουμε Ζωή.

ΕΝΑ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ' ΔΕΝΤΡΟ

ΕΝΑ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ' ΔΕΝΤΡΟ

Καθώς κοιτάμε γύρω μας αντικρύζουμε πολλά αντικείμενα του φυσικού μας κόσμου όπως ένα δέντρο ένα αυτοκίνητο , ένα τούβλο ή ένα σπίτι. Όλα αυτά αποτελούν μαζί και με τον ίδιο τον άνθρωπο-παρατηρητή , αυτό που ονομάζουμε φυσικό περιβάλλον.

Απο όλα αυτά όμως ποια στοιχεία συνθέτουν τη φυσική μας πραγματικότητα ; Aν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία σίγουρα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε στο ποια είναι τα κριτήρια του πραγματικού . Τι μπορεί να κάνει ένα τούβλο πραγματικό και τι ένα κόκκινο δεινόσαυρο μη πραγματικό ; Το πόσο 'πραγματικό' ,μπορεί να είναι κάτι αναδύεται μέσα απο τη συμφωνία που μπορεί να κάνουν δυο ή περισσότεροι άνθρωποι μετά από μια κοινή παρατήρηση. Αν οι περιγραφές τους είναι συγκλίνουσες αρκετά και οδηγούν σε κοινή συμφωνία με βάση τα εμπειρικά τους δεδομένα τότε αυτό αποκτάει μια 'πραγματική' ταυτότητα.

Αν απλώσουμε το χέρι να πιάσουμε ένα δέντρο ,το χέρι μας καθ'ότι στερεό , δεν μπορεί να περάσει μέσα απο αυτό.Έχουμε λοιπόν ένα δυνατό αίσθημα ότι το δέντρο είναι πραγματικό σε σχέση με το σώμα μας αφού το επαληθεύουν οι αίσθησεις της αφής και της όρασης μας. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι το 'ίδιο πραγματικό' σε σχέση με τη σκέψη μας.

Αν δηλαδή κλείναμε τα μάτια μας και δεν απλώναμε το χέρι μας Θα ήταν το ίδιο πραγματικό ή όχι; Τι θα γινόταν θα γινόταν στην περίπτωση που ακούγαμε έναν ήχο απο κάποιο πουλί ; Πόσο πραγματικό θα ήταν αν δεν μπορούσαμε ούτε να το δούμε ούτε να το αγγίξουμε; Επίσης πως θα μπορούσαμε να το διακρίνουμε απο έναν μαγνητοφωνημένο ήχο; Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε στην περίπτωση που μυρίζαμε ένα ψημένο τσουρέκι . Μπορεί να καταλαβαίναμε για τι πρόκειται αλλά πόσο πραγματικό θα ήταν στην περίπτωση που δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, ή να το γευστούμε; Θα καταλαβαίναμε αν είχε καεί στην περίπτωση που δεν μπορούσαμε να το δούμε; Θα μπορούσε τελικά να ήταν και ένα κομμάτι κάρβουνο.

Η πηγή πληροφοριών μας και η σύνδεσή μας με τον φυσικό κόσμο γίνεται μέσω των αισθητηριακών μας πυλών. Οι πύλες αυτές είναι οι αισθήσεις της όρασης , ακοής , όσφρησης , οσμής και αφής. Η εικόνα που αποκτούμε για τον κόσμο , σχηματίζεται όχι μόνο απο το καθαυτό αντικείμενο αλλά και απο την αντίληψη που έχουμε για αυτά . Άλλο το δέντρο αυτό καθ'αυτό και άλλο η αντίληψη που μπορεί να σχηματίσουμε για αυτό .

Η έννοια του 'πραγματικού' δεν σχηματίζεται μόνο από τις αντιλήψεις ενός ατόμου , αλλά και απο τις αντιλήψεις πολλών διαφορετικών ατόμων όταν σταθούν απέναντι στο ίδιο αντικείμενο- δέντρο. Σε κάθε περίπτωση το δέντρο εμφανίζεται ως συστατικό αρκετών συνειδήσεων , κατι που επιβεβαιώνεται μέσα απο τις επαρκείς διαβεβαιώσεις της επικοινωνίας. Ανήκει σε περισσότερους απο έναν εαυτούς ταυτοχρόνως και συγκροτείται απο κοινού. Δεν είναι κοινό αντικείμενο αλλά κοινό συστατικό αντίληψης.

Η νοητική επεξεργασία των δεδομένων εκ μέρους όλων των 'εαυτών' δημιουργεί τα αντίστοιχα αίσθηματα ή επαισθήματα ( σκέψη του αισθήματος ) και διαμορφώνει τη νοητική-φυσική μας πραγματικότητα.Υπάρχουν τόσο αισθαντικές σκέψεις όσο και νοητικά αισθήματα.

Την κάθε σκέψη συνιστούν δυο σκέλη. Ο λήπτης της παράστασης και η ίδια η παράσταση. Η σκέψη είναι πάντα σε σχέση με κάτι ή μια άλλη σκέψη και ανήκει τόσο στον σκεπτόμενο όσο και στο αντικείμενο της σκέψης. Ο κόσμος μας είναι σκέψη όπως και η σκέψη μας γίνεται ο ίδιος ο κόσμος. Το σύμπαν μπορεί να μας περιέχει σαν σώμα αλλά η σκέψη μας μπορεί να περιέχει ολόκληρο το σύμπαν.

Στο μέτρο του δυνατού ο φυσικός κόσμος μας σχετίζεται με τον νοητικό και η φυσική πραγματικότητα με την νοητική. Δεν αποτελούν ξεχωριστές πραγματικότητες αλλά και οι δυο μαζί συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε 'πραγματικό'..

 Η ιστορία του νιάου

Ένας σαμουράι, άγριος  πολεμιστής, ψάρευε στη μέση ενός ποταμού.
Έπιασε ένα ψάρι κι ετοιμάστηκε να το μαγειρέψει, όταν ένας γάτος, κρυμμένος κάτω από έναν θάμνο,  πηδάει και του κλέβει τη λεία.  Έξαλλος, ο σαμουράι βγάζει το ξίφος του, προφταίνει τον γάτο και τον κόβει στα δύο.
Ο πολεμιστής ήταν ένθερμος  βουδιστής και οι τύψεις που είχε σκοτώσει ένα ζωντανό πλάσμα, τον κυρίεψαν.

Επιστρέφοντας σπίτι του, ο ήχος του ανέμου ανάμεσα στα δέντρα τραγουδούσε νιάου.

Ο ήχος των βημάτων του στο χώμα αντηχούσε νιάου.
Οι άνθρωποι που συναντούσε στο διάβα του φαίνονταν να του κάνουν νιάου.
Το βλέμμα των παιδιών του αντικαθρέφτιζε τα νιάου.
Παρόμοια οι φίλοι του νιαούριζαν χωρίς σταματημό όποτε τους πλησίαζε.
Σε όλα τα μέρη, σε όλες τις περιστάσεις, τα νιάου τον σφυροκοπούσαν.
Τη νύχτα δεν ονειρευόταν παρά νιάου.

Τη μέρα, κάθε ήχος, κάθε σκέψη, κάθε πράξη της ζωής του μεταμορφωνόταν σε νιάου.

Ο ίδιος είχε γίνει “νιάου”.
Η κατάστασή του όλο και χειροτέρευε. Η εμμονή του τον ακολουθούσε, τον βασάνιζε, χωρίς σταματημό και χωρίς έλεος. Μη μπορώντας να σταματήσει όλα αυτά τα νιάου, κατέφυγε σε έναν ναό για να ζητήσει βοήθεια από έναν παλιό δάσκαλο Ζεν.
“Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, ελευθερώστε με…. βοηθήστε με…”,  τον ικέτευε.
Ο Δάσκαλος Ζεν του απάντησε:
“Είστε πολεμιστής, πώς πέσατε τόσο χαμηλά;Αν δεν μπορείτε από μόνος σας να νικήσετε όλα αυτά τα νιάου, δεν αξίζετε παρά τον θάνατο. Δεν έχετε άλλη λύση από το να κάνετε χαρακίρι. Εδώ και τώρα. ”
Και πρόσθεσε:
“Ωστόσο, είμαι μοναχός και αισθάνομαι οίκτο για σας. Μόλις ξεκινήσετε να ανοίγετε την κοιλιά , θα σας κόψω το κεφάλι με το ξίφος  μου για να συντομεύσω τις οδύνες σας.”
Ο σαμουράι κατένευσε, και, παρά τον φόβο του για τον θάνατο, προετοιμάστηκε για την τελετουργία. Μόλις ολοκληρώθηκαν όλα, κάθισε στα γόνατά του, πήρε το ξίφος με τα δυο του χέρια και το κατεύθυνε προς την κοιλιά του.
Πίσω του, όρθιος, ο Δάσκαλος κράδαινε το ξίφος…
“Ήρθε η στιγμή, του είπε. Ξεκινήστε!”
Αργά, ο σαμουράι τοποθέτησε την άκρη της λάμας πάνω στο στομάχι του.
Και εκείνη τη στιγμή, ο Δάσκαλος πήρε ξανά τον λόγο:
“Τα νιάου σας, συνεχίζετε να τα ακούτε;”

-          Ω, όχι, όχι πλέον! Πραγματικά δεν τα ακούω.

-          Λοιπόν, αφού δεν υπάρχουν πια νιάου, δεν είναι απαραίτητο να πεθάνετε.

“Όλοι οι άνθρωποι είμαστε στην πραγματικότητα όμοιοι με αυτόν τον σαμουράι. Αγχωμένοι και βασανισμένοι, φοβισμένοι και ανήσυχοι για το κάθε τι, και το ελάχιστο πράγμα μας τρομάζει. Τα προβλήματα που μας καταβάλλουν δεν έχουν τη σπουδαιότητα που τους αποδίδουμε. Είναι όμοια με τα νιάου της ιστορίας.
Μπροστά στον θάνατο, τι είναι πραγματικά σημαντικό;”

Πηγή 'Ασκηση Ζεν'

Κοινός Θνητός

Πριν λίγες μέρες είχα πάει για τρέξιμο σε μια διαδρομή που κάνω από παιδάκι. Ξεκίνησα από τον Άγιο Στέφανο και έφτασα μέχρι τη λίμνη του Μαραθώνα ακολουθώντας ένα μονοπάτι, δίπλα σε χώρο που μοιάζει περισσότερο με δρυμό, παρά με μέρος είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Κάποια στιγμή σταμάτησα σε ένα ύψωμα και, όπως έκανα πάντα, κάθισα να αγναντέψω το τοπίο. Ακριβώς απέναντί μου είδα τις πράσινες πλαγιές γεμάτες διάσπαρτα πεύκα και βράχια. Στη λίμνη μπροστά μου καθρεφτίζονταν οι απέναντι λόφοι και τα λιγοστά σύννεφα του ουρανού. Όλα όσα έβλεπα, εκτός ίσως από κάποιες μικρές αλλαγές, θα πρέπει να προϋπήρχαν εκεί χιλιάδες χρόνια πριν από μένα. Φαντάζομαι θα είναι τα ίδια μετά από άλλες τόσες χιλιάδες χρόνια, όταν δεν θα υπάρχω.

Τι είναι όμως εκείνο που κάλεσε έναν θνητό σαν εμένα , από την ανυπαρξία , για να απολαύσει ένα τόσο όμορφο θέαμα για ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; Ίσως πριν από εκατοντάδες χρόνια και κάποιος άλλος να είχε σταματήσει στο ίδιο σημείο και να είχε κοιτάξει με το ίδιο δέος τον ήλιο να ανατέλλει και να φωτίζει τα πάντα με αυτό το απαλό τριανταφυλλί χρώμα . Σίγουρα και αυτός θα είχε γεννηθεί από έναν άντρα και μια γυναίκα και θα είχε ζήσει πολλές στιγμές χαράς, λύπης, ευχαρίστησης ή και πόνου όπως και εγώ.

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτός δεν ήταν εγώ όπως και εγώ δεν είμαι αυτός. Τι είναι από αυτό τον Εαυτό που μπορεί να είναι δικό μου; Ποια είναι η αναγκαία συνθήκη για να συλληφθεί κάτι τέτοιο από μένα για μένα και όχι για κάποιον άλλο; Ποιο σαφές, κατανοητό νόημα μπορεί να έχει αυτός ο άλλος; Αν οι γονείς μας δεν είχαν συνευρεθεί ή ακόμη και οι πρόγονοί μας, πως θα μπορούσαμε εμείς να έχουμε υπάρξει;

Μήπως ζούσαμε μέσα στον πατέρα του πατέρα μας και τη μητέρα της μητέρας μας εδώ και χιλιάδες χρόνια; Και αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν είμαστε τα αδέρφια μας ή κάποιος από τους μακρινούς μας ξαδέρφους; Τελικά, τι είναι αυτό που μας κάνει διαφορετικούς από 'κάποιον άλλο';

Πριν πολύ καιρό είχα διαβάσει ένα βιβλίο Ζεν που έλεγε 'Είμαι η ανατολή και η δύση , είμαι το πάνω και το κάτω, είμαι ο κόσμος ολάκερος'. Με άλλα λόγια 'Εν τω παν' όπως ισχυρίζονταν και ο αγαπημένος μου Παρμενίδης, από τους πρώτους που μίλησε για την ολότητα όλων των πραγμάτων στο όνομα του Όντος.

Όταν πέφτουμε για ύπνο ξυπνάμε και είμαστε πάλι εμείς. Αν συγκρίνουμε το χρόνο του ονείρου μας με το χρόνο της ζωής μας θα βρούμε κάτι απειροστά μικρό. Το ίδιο θα βρούμε αν συγκρίνουμε το χρόνο της ζωής μας με το χρόνο της ανθρωπότητας. Ποιος μας λέει λοιπόν πως δεν κοιμόμαστε όταν πεθαίνουμε και δεν ξυπνάμε πάλι με άλλο όνομα; Μήπως δεν είναι παράλογο να ισχυριστούμε πως η ζωή μας είναι ένα όνειρο; Όναρ γαρ έστι η ζωή.

Πατούσα μια γη άτρωτη και αναλλοίωτη, όπως ακριβώς ένιωθα και εγώ. Όπως είμαστε όλοι δηλαδή πάνω σε μια γη που μας γεννά χιλιάδες φορές και μας παίρνει χιλιάδες φορές στους κόλπους της. Γινόμαστε ένας μικρός ήλιος. Ένας μικρός ήλιος που κάθε δευτερόλεπτο ένα τμήμα του πεθαίνει για να ξαναζήσει μέσα από το ίδιο του το φως και την ενέργεια που αναπαράγει.

Δεν ενοχλούμαι από τη λέξη θνητός .Τα λέω μόνο και μόνο γιατί κατανοώντας τη θνητότητα μας γινόμαστε αθάνατοι ,γιατί μπορούμε να πεθαίνουμε κάθε στιγμή και να γεννιόμαστε μέσα από το λόγο του θανάτου μας. Η αδυναμία μας να συλλάβουμε το θάνατο σαν ζωή είναι που μας τοποθετεί στους θνητούς και αντίστροφα δοξάζει τους αθάνατους που ζουν πεθαίνοντας.

Δεν είναι αφορμή να μας θλίβει ούτε και λόγος να μας κάνει να νιώθουμε άσχημα. Κάθε φορά που κατανοούμε ότι κάθε στιγμή και κάθε μικρό δευτερόλεπτο της ζωής μας μπορεί να μας κάνει να βιώνουμε την αιωνιότητα και την απολαμβάνουμε σαν να ήταν το τελευταίο κομμάτι της ζωής μας. Ζούμε μέσα από όλα τα αποτυπώματα που αφήνουμε πάνω στο όν που μας περιβάλλει. Αυτό μπορεί να είναι μια καθημερινή εμπειρία είτε ο χώρος ο ίδιος είτε ο χρόνος. Ειδικά ο τελευταίος γίνεται κομμάτι δικό μας, συνιστώσα της συνείδησης μας και μας εξυψώνει σε αυτό που η θεϊκή φύση μάς μετουσιώνει. Είναι Εκείνο το δημιούργημα που κάνει τον αυτοσεβασμό και την αγάπη πυξίδα στα όνειρα και τις προσδοκίες μας.

Ομιλία στο Πνευματικό κέντρο Αγίου Στεφάνου

Σάββατο 6 Απριλίου 17.00-20.00

Νοητική Αναπαράσταση Πραγματικότητας και Αυτοβελτίωση

Η ομιλία μου σχετίζεται με το πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις νοητικές μας δυνατότητες και να μετατρέψουμε τα δυνητικά μας θέλω σε φυσική μας πραγματικότητα.

Αρχικά θα γίνει περιγραφή των νόμων της αιτιότητας και της ταυτοχρονικότητας καθώς και ανάλυση του τρόπου που η αισθητηριακή μας αντίληψη και οι γνωστικές μας δυνάμεις συμμετέχουν στη διαμόρφωση της πραγματικότητας μας.

Ως ανθρώπινα όντα διαθέτουμε την ικανότητα να σκεπτόμαστε και να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας μέσω του νου. Όπως επιβεβαιώνει η επιστήμη, τα ερεθίσματα των πέντε αισθήσεων διοχετεύονται στον εγκέφαλο όπου, μέσω νοητικής επεξεργασίας, ο κόσμος γύρω μας λαμβάνει τη μορφή που όλοι γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, ο νους αποτελεί έναν δέκτη που μορφοποιεί τους ενεργειακούς κραδασμούς που λαμβάνει από το περιβάλλον, τους ταξινομεί και τους οργανώνει σε αναγνωρίσιμα πρότυπα.

Όμως ο νους εκτός από δέκτης είναι και δημιουργός. Εκ πρώτης όψεως, ίσως να είναι δύσκολο να αποδεχτούμε και να αφομοιώσουμε το γεγονός ότι η σκέψη έχει το ίδιο αποτέλεσμα με την πράξη. Και όμως, η σκέψη πάντα προηγείται της πράξης και είναι εκείνη που ως πυξίδα ελέγχει κάθε πράξη και την κατευθύνει προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Άλλωστε κάθε δημιούργημα του ανθρώπου στο φυσικό κόσμο έχει πρώτα προ-υπάρξει ως μορφή σκέψης. Κάθε τι που χρησιμοποιούμε και βιώνουμε στην καθημερινότητα έχει γεννηθεί πρώτα ως σκέψη στο νου του αρχιτέκτονα, του εφευρέτη, του καλλιτέχνη, του κοινωνιολόγου, του επιστήμονα κ.ο.κ. Αν θέλουμε να συμμετέχουμε ενεργητικά στην πορεία της προσωπικής αλλά και της παγκόσμιας Εξέλιξης οφείλουμε να κατανοήσουμε το ρόλο της σκέψης μας στη διαμόρφωση του κόσμου μας.

Είμαστε ότι σκεφτόμαστε αλλά ταυτόχρονα δημιουργούμε αυτό που θέλουμε να είμαστε.