Η ΧΕΛΩΝΑ ΚΑΙ Η ΑΡΑΧΝΗ

Μια χελώνα ξεκουράζονταν στην άκρη ενός ποταμού και δίπλα της πήγε και κάθισε μια αράχνη. Η αράχνη λέει στη χελώνα 'πιστεύεις ότι σύντομα θα ξεκινήσεις να περάσεις το ποτάμι'?

Η χελώνα απαντά ''Ναι μάλλον θα κολυμπήσω μέχρι την άλλη πλευρά'' και η αράχνη της λέει ''μπορώ να έρθω μαζί σου γιατί δεν ξέρω να κολυμπάω''?

Η χελώνα απαντά ''Είσαι με τα καλά σου ?? αν σε αφήσω στην πλάτη μου και ξεκινήσω να κολυμπώ το πιθανότερο είναι ότι θα με τσιμπήσεις και αν το κάνεις εγώ θα πεθάνω''

Η αράχνη τότε της απαντάει ''Αυτό που λες είναι γελοίο. Για σκέψου το πάλι. Εαν βρεθούμε στη μέση του ποταμού ,δεν θα σε τσιμπήσω γιατί αν σε τσιμπήσω το πιθανότερο είναι να πνιγώ και γω μαζί σου.''

Η χελώνα το σκέφτεται και πάλι και λέει ''Εντάξει θα σε πάρω μαζί μου''.

Η χελώνα αρχίζει να κολυμπά έχοντας στην πλάτη της την αράχνη , όμως όταν φτάνει στο μέσο της διαδρομής συμβαίνει το μοιραίο. Η αράχνη τσιμπάει τη χελώνα και τότε αρχίζουν και οι δυο να βουλιάζουν.

Η χελώνα γυρίζει στην αράχνη και τη ρωτάει ''γιατί??''

Η αράχνη της απαντά είναι στη φύση μου!!

Μπορεί οι άνθρωποι να μην είναι αράχνες αλλά είναι στη φύση τους να φέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Προσαρμόζονται πάντοτε σε αυτό που οι ίδιοι θεωρούν φυσικό για τους εαυτούς τους.

ΜΥΡΜΗΓΚΙΑ ΑΝΟΙΓΟΥΝ 'ΔΡΟΜΟΥΣ'

Πριν μερικες μέρες πήγα μια βόλτα στο σπατατζίκι. Μια περιοχή ανάμεσα στη λίμνη του Μαραθώνα και τον Άγιο Στέφανο. Εκεί που περπατούσα βλέπω μια γραμμή στο χωματόδρομο να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο τοπίο. Στην αρχή μου φάνηκε σαν γραμμή που αφήνει η ροή του βρόχινου νερού.

Πλησίασα να δω τι είναι και προς έκπληξή μου διέκρινα πολλά μυρμήγκια να ακολουθούν τη συγκεκριμένη διαδρομή και κυριολεκτικά να τη χαράζουν στο έδαφος. Είδα επίσης να μεταφέρουν τους σπόρους που μάζευαν προς μια κατεύθυνση , να τους αποθέτουν σε ένα μέρος δίπλα από τη φωλιά τους (αποθήκη) και από εκεί άλλα μυρμήγκια (εργάτες) να τους μεταφέρουν στη φωλιά.

Η οργανωμένη συμπεριφορά της αποικίας τους σαν να μου έστελνε ένα μήνυμα , κάνοντας με να διακρίνω ίχνη 'ανώτερης' νοημοσύνης , κρυμμένα στη συνεργασία ενός συνόλου από λιγότερο ανεπτυγμένες μορφές ζωής (το κάθε μυρμήγκι ξεχωριστά ). Προφανώς ο σχεδιασμός της φωλιάς ,η μεταφορά και η αποθήκευση της τροφής δεν μπορεί να ήταν το προκαθορισμένο σχέδιο ενός συγκεκριμένου μυρμηγκιού. Η περίπτωση της βασίλισσας αποκλείεται καθ'ότι εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο αναπαραγωγικούς σκοπούς.

Αυτό που τότε μου ήρθε σαν συνειρμικά σκέψη , είναι πως κάτι αντίστοιχο ίσως συμβαίνει και με το σώμα μας. Το ανθρώπινο σώμα αποτελείται από πολλά κύτταρα τα οποία σχηματίζουν ιστούς (όργανα) με διαφοροποιημένες λειτουργίες. Υπάρχουν κύτταρα που σχηματίζουν το συκώτι , τα νεφρά ή τον εγκέφαλο μας. Καθένα από αυτά εκτελεί μια συγκεκριμένη λειτουργία , αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει και δεν μπορεί να έχει επίγνωση του ολικού σχεδίου (λειτουργίας του οργανισμού) ή του σχεδίου λειτουργίας των υπολοίπων ομάδων των κυττάρων μας (ιστών και οργάνων) . Δεν μπορεί ένα κύτταρο από το συκώτι μας να γνωρίζει πως και γιατί λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο τα κύτταρα των ματιών μας.

Δεν είναι δηλαδή κανένα κύτταρο προικισμένο με συλλογικό πνεύμα προτού το ίδιο αρχίσει να λειτουργεί συλλογικά και επομένως δεν χρειάζεται να απαιτήσουμε και καμία ύπαρξη πνεύματος ως κινητήρια δύναμη ενός οργανισμού.

Η ζωή γενικότερα είναι ολιστικό φαινόμενο .Αν κάποιος μπορεί να διακρίνει τα ίχνη της και δεν τα προσπεράσει βιαστικά ,τότε η λάμψη από τα μηνύματα που θα λάβει ίσως φωτίσουν ακόμη περισσότερο τη θέση του σε αυτό που ονομάζουμε Ζωή.

ΕΝΑ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ' ΔΕΝΤΡΟ

ΕΝΑ 'ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ' ΔΕΝΤΡΟ

Καθώς κοιτάμε γύρω μας αντικρύζουμε πολλά αντικείμενα του φυσικού μας κόσμου όπως ένα δέντρο ένα αυτοκίνητο , ένα τούβλο ή ένα σπίτι. Όλα αυτά αποτελούν μαζί και με τον ίδιο τον άνθρωπο-παρατηρητή , αυτό που ονομάζουμε φυσικό περιβάλλον.

Απο όλα αυτά όμως ποια στοιχεία συνθέτουν τη φυσική μας πραγματικότητα ; Aν μπούμε σε αυτή τη διαδικασία σίγουρα πρέπει πρώτα να συμφωνήσουμε στο ποια είναι τα κριτήρια του πραγματικού . Τι μπορεί να κάνει ένα τούβλο πραγματικό και τι ένα κόκκινο δεινόσαυρο μη πραγματικό ; Το πόσο 'πραγματικό' ,μπορεί να είναι κάτι αναδύεται μέσα απο τη συμφωνία που μπορεί να κάνουν δυο ή περισσότεροι άνθρωποι μετά από μια κοινή παρατήρηση. Αν οι περιγραφές τους είναι συγκλίνουσες αρκετά και οδηγούν σε κοινή συμφωνία με βάση τα εμπειρικά τους δεδομένα τότε αυτό αποκτάει μια 'πραγματική' ταυτότητα.

Αν απλώσουμε το χέρι να πιάσουμε ένα δέντρο ,το χέρι μας καθ'ότι στερεό , δεν μπορεί να περάσει μέσα απο αυτό.Έχουμε λοιπόν ένα δυνατό αίσθημα ότι το δέντρο είναι πραγματικό σε σχέση με το σώμα μας αφού το επαληθεύουν οι αίσθησεις της αφής και της όρασης μας. Σε αυτή την περίπτωση όμως δεν μπορεί να είναι το 'ίδιο πραγματικό' σε σχέση με τη σκέψη μας.

Αν δηλαδή κλείναμε τα μάτια μας και δεν απλώναμε το χέρι μας Θα ήταν το ίδιο πραγματικό ή όχι; Τι θα γινόταν θα γινόταν στην περίπτωση που ακούγαμε έναν ήχο απο κάποιο πουλί ; Πόσο πραγματικό θα ήταν αν δεν μπορούσαμε ούτε να το δούμε ούτε να το αγγίξουμε; Επίσης πως θα μπορούσαμε να το διακρίνουμε απο έναν μαγνητοφωνημένο ήχο; Κάτι παρόμοιο θα συνέβαινε στην περίπτωση που μυρίζαμε ένα ψημένο τσουρέκι . Μπορεί να καταλαβαίναμε για τι πρόκειται αλλά πόσο πραγματικό θα ήταν στην περίπτωση που δεν θα μπορούσαμε να το δούμε, ή να το γευστούμε; Θα καταλαβαίναμε αν είχε καεί στην περίπτωση που δεν μπορούσαμε να το δούμε; Θα μπορούσε τελικά να ήταν και ένα κομμάτι κάρβουνο.

Η πηγή πληροφοριών μας και η σύνδεσή μας με τον φυσικό κόσμο γίνεται μέσω των αισθητηριακών μας πυλών. Οι πύλες αυτές είναι οι αισθήσεις της όρασης , ακοής , όσφρησης , οσμής και αφής. Η εικόνα που αποκτούμε για τον κόσμο , σχηματίζεται όχι μόνο απο το καθαυτό αντικείμενο αλλά και απο την αντίληψη που έχουμε για αυτά . Άλλο το δέντρο αυτό καθ'αυτό και άλλο η αντίληψη που μπορεί να σχηματίσουμε για αυτό .

Η έννοια του 'πραγματικού' δεν σχηματίζεται μόνο από τις αντιλήψεις ενός ατόμου , αλλά και απο τις αντιλήψεις πολλών διαφορετικών ατόμων όταν σταθούν απέναντι στο ίδιο αντικείμενο- δέντρο. Σε κάθε περίπτωση το δέντρο εμφανίζεται ως συστατικό αρκετών συνειδήσεων , κατι που επιβεβαιώνεται μέσα απο τις επαρκείς διαβεβαιώσεις της επικοινωνίας. Ανήκει σε περισσότερους απο έναν εαυτούς ταυτοχρόνως και συγκροτείται απο κοινού. Δεν είναι κοινό αντικείμενο αλλά κοινό συστατικό αντίληψης.

Η νοητική επεξεργασία των δεδομένων εκ μέρους όλων των 'εαυτών' δημιουργεί τα αντίστοιχα αίσθηματα ή επαισθήματα ( σκέψη του αισθήματος ) και διαμορφώνει τη νοητική-φυσική μας πραγματικότητα.Υπάρχουν τόσο αισθαντικές σκέψεις όσο και νοητικά αισθήματα.

Την κάθε σκέψη συνιστούν δυο σκέλη. Ο λήπτης της παράστασης και η ίδια η παράσταση. Η σκέψη είναι πάντα σε σχέση με κάτι ή μια άλλη σκέψη και ανήκει τόσο στον σκεπτόμενο όσο και στο αντικείμενο της σκέψης. Ο κόσμος μας είναι σκέψη όπως και η σκέψη μας γίνεται ο ίδιος ο κόσμος. Το σύμπαν μπορεί να μας περιέχει σαν σώμα αλλά η σκέψη μας μπορεί να περιέχει ολόκληρο το σύμπαν.

Στο μέτρο του δυνατού ο φυσικός κόσμος μας σχετίζεται με τον νοητικό και η φυσική πραγματικότητα με την νοητική. Δεν αποτελούν ξεχωριστές πραγματικότητες αλλά και οι δυο μαζί συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε 'πραγματικό'..