Παζλ

Με ένα ξεφύσημα πώς διώχνεις τον καημό

πως  ηρεμούν με δάκρια τα μάτια

Γιατί να νοιώθεις  πια τόσο πολύ καιρό

πως η ζωή σου μοιάζει με κομμάτια

Και είναι τα λόγια μου αυτά σαν προσευχή

δύο βασιλέματα του ήλιου το  χειμώνα

που σου ΄ρθαν  θύμισες γλυκές μια Κυριακή

όταν σκόρπιζες δειλά μια ανεμώνα

Ήταν κάποτε ένα ονειρεμένο  καλοκαίρι

τότε  βέβαια σου φάνηκε αστείο

που σου παν «η Ζώη ότι και να φέρει,

εσύ κρατάς την πέννα, εσύ είσαι το βιβλίο»

Αυτό το πάνω κάτω της λοιπόν, άπειρα κομμάτια

χτίζουνε μέσα σου  πώς ζεις

σε γελαστά ή υπόγεια, μα πάντα, μονοπάτια

είσαι ότι μα ότι μπορείς να φανταστείς….

Υ.γ.  Μία φόρα ήταν αρκετή, για να μου θυμίζεις πάντα, να μου θυμίζεις πάντα πόσο όμορφο είναι να ζεις, ευχαριστώ!!!

                                                                                              Αντώνης Δ. Α